Onvoltooid verlangen

24-12-2003 Afgelopen weekend is rustig verlopen. Zaterdag had ik een heel goede dag. ’s Morgens en ’s Avonds hebben we wat bezoek gehad. ’s Middags ben ik gaan winkelen. Ik heb zelfs heel wat nieuwe kleren gekocht.

Zondag is een heel emotionele dag. De verloskundige komt even langs. Ik heb veel verdriet. Mijn man is blij dat de verloskundige binnenkomt. Ik moet zo huilen en mijn man weet echt niet wat hij daarmee moet. Met de verloskundige heb ik een fijn gesprek en dan zakt het verdriet weer weg.

We gaan toch maar frietjes eten in onze stamkroeg. Het is goed. Iedereen laat ons in onze waarde.
Hierna even koffie drinken bij schoonouders. Schoonvader moest huilen om de kerstkaart. Wij dan ook. Maar dat is dan toch even fijn.

Maandag hebben we niet veel gedaan. De pastor is even langs geweest en we hebben nieuwe lampjes gekocht voor in de kerstboom. Uit eten geweest, nou ja, shoarma gegeten.

Dinsdag de 23e bij Maatschappelijk werk geweest. Was een goed gesprek. Het is op zich een goed idee om de kinderwens, het verlangen te laten rusten. Maar de erfelijkheid speelt ook zo’n grote rol. Hierna heb ik nog even koffie gedronken op de afdeling. Was fijn met lieve collega’s. Toevallig trakteerde ook net een collega die met verlof gaat. Een collega waar ik veel contact mee heb. Hierna ga ik op bed liggen schrijven. Ik heb hoofdpijn en ben moe. Is erg veel en zwaar voor me een gesprek en een ochtend naar het werk.

Vandaag hebben we een nagesprek met onze Gyn. Een oud-collega werkte op de poli. Zag ons aankomen, had meteen onze Gyn. gebeld. Toen we aan de beurt waren bij de balie kan ze ons al vertellen dat onze Gyn. onderweg was. Wat lief zo’n fijne collega’s. We voelde ons erg welkom en het gesprek ging best goed. Onze Gyn. vraagt weinig maar dat hadden we nu ook niet verwacht. We hebben toch een goed gesprek gehad. De uitslag van het chromosomenonderzoek was helemaal goed. Eerlijk gezegd hadden we ook helemaal niet verwacht dat dat niet goed zou zijn. Het is moeilijk dat het verlangen naar een kindje groter is dan ooit. Maar het verdriet is dat ook. Ik krijg na overleg een recept voor een spiraaltje. Dit ga ik halen bij de apotheek. In januari kan ik hiervoor terugkomen. Dit is weer een grote stap dichter bij de realiteit. Het besef van de leegte en het onvoltooide verlangen. Er is echt een gat geslagen in mijn hart. Hat doet zo’n pijn. Wanneer gaat het gat iets ondieper worden? Sluiten doet het nooit. Het is één groot litteken. Ik ben moe na twee zulke dagen. De confrontaties, de gesprekken, de pijn in je hart. De leegte….

Plaats een reactie