De tranen zitten hoog

28-12-2002 Alweer om 5.00 uur wakker. De tranen zitten hoog. Ik voel me slecht.

Vandaag komt de pastor bij ons langs. Het is heel prettig om met hem te spreken over al onze zorgen en over hoe we het afscheid graag zien.
Ons kindje komt te liggen bij het broertje van mijn man. Deze is vroeger de 2e dag na zijn geboorte overleden aan een hartafwijking. Hij was toentertijd met spoed naar het ziekenhuis gebracht omdat hij ziek was en geopereerd moest worden. Dit is echter niet gelukt en hij is in een gesloten kistje mee naar huis gekomen. Met het advies dat het beter was niet meer te kijken. Zij hadden geen foto’s, alleen de herinneringen in hun gedachten. De kraamvrouw ging niet mee naar de uitvaart. En zo werd het stil verdriet. Waar liever niet meer over gesproken werd. Intens triest als ik dit hoor.

Mijn man wilde graag dat zijn broer een nieuwe grafsteen zou krijgen nadat wij en zijn zus, beide een prachtig nieuw, zelfgebouwd huis, hadden betrokken. Dit was alleen maar mogelijk door de hulp en begeleiding van mijn schoonvader. Maar mijn schoonouders vonden het een mooi gebaar maar niet nodig; Het was al zo lang geleden…

Nu kwamen ze vertellen dat we zijn plekje mochten hebben. Dat was wel even schrikken en confronterend. Maar mooi. Nu maken we er een plekje van voor ze samen.

We gaan ook nog even naar de verloskamers een boek halen met voorbeelden en teksten voor een geboortekaartje. We willen wel kaartjes sturen maar hebben geen idee hoe en wat. Mijn yogajuf en verpleegkundige op de verloskamers had vandaag dienst en we konden gerust even komen. Kunnen we ook meteen de annuleringsbrief voor de reisverzekering laten maken. De dienstdoende assistent gaat dit voor ons regelen.

Zwangerschapsyoga heb ik de eerste weken nog gewoon mee gedaan. Was even erg moeilijk. Maar ik ben iemand van dwars er doorheen. Ik heb verteld wat ons kindje heeft en wat we hebben besloten. Voor de mede zwangeren net zo moelijk om aan te horen als voor mij om te vertellen. Ik pink een traantje weg en zie dat het bij velen ook hoog zit. Voelt goed. We spreken ook af dat iedereen gewoon overal over kan en mag praten. Maar helaas is het al heel snel lichamelijk te zwaar voor mij om de weg naar Tilburg te maken ’s avonds en haak ik toch maar af.

Het was een zware dag vandaag maar we hebben ook al veel geregeld.

Plaats een reactie