15-12-2003 De zondag verloopt erg rustig. Er komen vrienden op bezoek. Het is best fijn ook al weten ze niet goed wat te zeggen. Verder krijgen we wat telefoontjes van mensen die van niets wisten maar een kaartje hadden ontvangen. ’s Avond kijken we Robinson. Toch vinden we dat wij de Robinsons 2003 zijn. We staan elke dag weer op en proberen zo positief mogelijk door te gaan. Het voelt in ieder geval voor mij als een vergelijkbare strijd.
Afgelopen week hebben de kranten vol pasgeboren baby’s gestaan vanwege de geboorte van de dochter van Willem-Alexander en Maxima. Ik gun het hen van Harte uiteraard. Maar nu ben ik er wel klaar mee.
Het is ook moeilijk wat voor een foto gebruik je als uitgelicht afbeelding. Trots als we zijn op Rijk. Ik ga geen foto’s op de home page plaatsen van hem. Ongepast, shockerend, provocerend, ik weet het niet. Het geeft in ieder geval niet mijn trots weer als ik ze zou tonen. Het wordt toch de postzegel van het jonge koningsgezin. Mooi, ik kreeg hem op een van de hele vele brieven die we kregen.
En dan is het alweer maandag. We starten de dag weer op ons gemakkie. Wat boodschappen doen. Mijn yogajuf (vpk verloskamers) belt nog. Het is een heel fijn gesprek.
Net na de middag belt de verpleegkundige van de verloskamers die ons begeleidde bij de geboorte van Rijk. De foto’s zijn klaar. We mogen ze komen halen, Ze zijn heel mooi. Alle foto’s, wat een fijne herinnering. We praten nog wat na.
Ik drink samen met mijn man nog even koffie in het DE café. Dan gaan we onze oudste ophalen bij Opa.
Verder hebben we een rustige avond. We kijken een film. Het lukt zelfs om de film te volgen. Na het overlijden van Gijs kon ik nergens mijn gedachten bij houden. Het is nu anders. Zoveel ongeloof. Druppelsgewijs komt er besef.
Ik heb vanavond een brief voor onze Gyn. geschreven. Het is in ieder geval een heel positieve bedankbrief geworden. Maar wel op mijn manier – lang dus.