13-12-2003 Vanochtend bezoek gehad van de buren en een tante. Verder een rustige ochtend. De oudste op tijd in bed voor zijn middagdut.
Mijn man is boodschappen doen. Fotorolletjes wegbrengen. Een nieuwe computer halen. Het is toch echt nodig, valt niet meer te maken. Soms moet je eraan toegeven dat iets versleten, op is.
Ik kijk samen met de kraamhulp de foto’s en de film. Mooi vind ik deze herinnering. Onze kraamhulp is emotioneel. Ik niet zo.
Verder hebben we vandaag een heel rustige dag.
’s Avonds is er veel verdriet bij ons. Ik ga op tijd slapen. Mijn man kijkt nog een nachtfilm. ’s Nachts word ik wakker van mijn man. Hij heeft zo’n verdriet en is erg boos. Waarom!?!
Het is niet te accepteren, maar het moet. Het is niet te begrijpen, zo onwerkelijk. Niet te vatten.
De oudste wordt ook nog even wakker. Roept alleen mama, papa, en slaapt dan weer verder.