14-1-2004 Vandaag is het dinsdag de 6e januari en ik begin alweer behoorlijk uitgeput te raken. Ik ontwaak ook een beetje uit de roes. We kregen vandaag het geboorte-overlijdenskaartje van ons buurjongetje. Hij is er echt niet meer. Het is confronterend. Vanavond hebben we samen met vrienden en familie van de overburen een tafel-deksel met vingerverf versierd. De kinderen, bijna allemaal peuters hebben met handafdrukken vol verf de versieringen aangebracht. Uiteraard met veel hulp van de ouders. Maar het was een mooie avond en een erg leuk idee. Goed om zo samen te zijn en iets moois te creëren. 8 januari zal de uitvaart zijn.
Thuisgekomen wilde onze oudste absoluut niet slapen. Is dan erg verdrietig en klimt steeds uit bed. We weten niet goed wat we hiermee moeten. Mijn man en ik doen allebei ons best, we begrijpen elkaar gelukkig heel goed. We weten niet wat het is bij onze oudste. Is hij bang, verdrietig of wil hij gewoon uitproberen. We weten het niet. Wat krijgt hij mee van onze spanning? ’s Middags wil hij ook al niet meer slapen. Heel vermoeiend voor allemaal. We willen niet dat onze oudste verdriet heeft maar we beseffen ook heel goed dat we consequent moeten blijven. Ik ben weer even heel verdrietig.
Vandaag, woensdag de 7e is de jongste van mijn zus jarig. Ze wordt alweer drie jaar.
Vanavond zijn we nog even voor de laatste keer gaan kijken bij onze buurjongen, bij het mortuarium in Bladel. Hij zag er prachtig uit, omringd door bloemen. Aan het mandje had zijn opa mooie aanpassingen gemaakt zodat de mand ook gedragen kon worden. 8 januari is onze buurjongen begraven. Het was heel moeilijk maar een heel mooi afscheid. Ik had het even heel moeilijk in de kerk tijdens het nummer “morning has broken”. Wij hadden dit nummer ook bij het afscheid van Gijs. Ik wist niet dat het kwam. En schrok hier erg van. Het koste me enige moeite het snikken te onderdrukken. Maar het is zo’n mooi nummer. Nu van allebei de kindjes.
Mijn man had het erg moeilijk bij het verlaten van de begraafplaats. Dan is hij er echt niet meer.
Vrijdag 9 januari. Ik ben jarig vandaag. Het is best gezellig en we hebben even koffie gedronken.
’s Middags vertrekken we voor een weekend Winterberg met mijn schoonfamilie. Zouden we vorig jaar al doen in verband met het 40 jarig huwelijk van schoonouders. Maar toen mocht ik niet meer reizen vanwege de gecompliceerde zwangerschap van Gijs. Nu gaan we toch echt weg. Ik kan niet zeggen dat het beter is of beter voelt. Of dat het er überhaupt nu de tijd voor is. Maar toch zetten we ons beste beentje voor en gaan we een weekend weg met familie. Gek genoeg heb ik er eigenlijk ook best wel zin in. Het is ook een beetje een manier om te vluchten uit de bedrukte situatie. We gaan er in ieder geval even lekker tussenuit. Er ligt zelfs sneeuw in Winterberg. We wandelen in de buurt van de rodelbaan. Heerlijk buiten in de frisse lucht. Onze oudste wordt lekker bezig gehouden door de kinderen van mijn schoonzus. In het hotel, Den Brabander, zegt al genoeg denk ik; Feesten, herrie, gehorige kamers. Ik vind het moeilijk. Het geluid komt oorverdovend binnen. Ik ben geprikkeld als de kinderen allemaal in onze kamer zijn. Ik weet dit wel voor mezelf te houden en te onderdrukken maar het is heel vermoeiend. Ik vind het nogal snel te druk. Maar al met al is het toch een heel geslaagd weekend.
13 januari hebben we weer met de overburen afgesproken. Ik ben hier een beetje bang voor. Maar het is als vanouds. We hebben weer fijn kunnen kletsen en kunnen delen. voelt goed.
Vanmorgen op het werk geweest en een gesprek gehad met maatschappelijk werk. Tussen kerst en nieuw had het afdelingshoofd al gebeld. We hebben elkaar wel een uur gesproken, was een fijn gesprek. Ik moet vast bedenken wat ik met mijn werk wil. Het enige wat mijn man en ik kunnen bedenken is weer met secretaressewerk beginnen en wachten tot het gevoel weer terugkomt. Het gevoel van weer zin hebben in het werk met de kinderen.
Ben deze week ook bij de bedrijfsarts geweest. Hij vertelde me heel begripvol dat een klein defect aan het hart van de baby tot het overlijden van een voor de rest gezond kind zorgt. Daarmee is meteen alles gezegd. Ik kan alleen maar huilen. We praten hierna nog even. Of ik al contact met de afdeling wil. Ja, ik heb altijd contact gehouden. Dat is heel goed. Mijn man gaat deze week weer beginnen met werken. De dagen zijn nog zwaar. We spreken af dat ik 18 februari pas weer terug kom. Het lucht op, geeft rust.
Na zo’n bezoek aan de bedrijfsarts denk ik toch weer na over de toekomst. Ik ga dan toch weer zwart kijken. Het is echt heel erg. Verdriet van Gijs en Rijk. Verdriet van het verlangen. Hoe moet het met m’n werk? Ik laat alles maar over me heen komen. Hoe moet het dan verder? Hou ik dit vol? Ik word er zo moe van om alles te laten komen zoals het komt. En krijgt het verlangen heel misschien ooit een plekje? Of moeten we het toch nog een keer proberen. Mijn gevoel ligt links en mijn verstand rechts. In het midden leef ik. Heen en weer slingerend tussen beide. Mijn hoofd vol van verdriet en gedachten. Mijn hart voelt leeg, mijn hoofd zit vol.
De bezoeken en contacten met het werk zijn echt even genoeg. Gelukkig dat ik de 18e pas weer terug hoef. Dus tot die tijd rust en dat heb ik hard nodig.
Mijn man ook, hij heeft ook veel rust nodig. Hij is 13 januari begonnen met werken. Het valt zwaar maar eens moet je weer beginnen. Ook mijn man heeft heel veel verdriet en loopt ook tegen de kinderwens aan. Vooral als hij andere gezinnen ziet doet dit erg zeer.
Vanmiddag even naar de dokter met de oudste. Hij is al vier dagen ziek. Hoesten, koorts, buikpijn enzovoort. Hij slaapt verder wel goed is overdag hangerig.