27-11-2002 De buikgriep is geloof ik al weg. Je weet niet meer wat je moet voelen. Goed voel ik me in ieder geval niet. Maar dat zal niet meer van de buikgriep zijn. Ik bel het ziekenhuis dat ik er klaar voor ben om alsnog de vruchtwaterpunctie te ondergaan. Blijkt dit allemaal niet zo eenvoudig. Dit wordt niet dagelijks gedaan en aangezien we haast hebben wordt er een andere weg gezocht. Eerst in combinatie met Nijmegen, dit is ook niet mogelijk. Uiteindelijk kan ik morgen in Arnhem terecht voor de vruchtwaterpunctie.
Maandag de specialistische hartecho bij een professor in Nijmegen. Het klinkt allemaal zo technisch en dit bangstigd ons. Wij willen niet kosten wat kost medische behandeling. We weten wat een open hart operatie inhoud vanwege de hartafwijking van mijn man. Hij heeft in het verleden een nieuwe aortaklep gekregen, bioprothese, een varkensklep in de volksmond. Dat is op zich nog een heel eenvoudige ingreep als je vergelijkt wat ons kindje in het meest positieve geval zou moeten ondergaan. Er is afgelopen maandag niets positiefs gezegd over het hartje van ons kindje en wij beseffen dat opereren wellicht niet mogelijk zal zijn. Maar van al dat getwijfel worden we een beetje gek. Het heen en weer geslinger over welke keuze je moet maken. En als we dan een bepaalde keuze maken, kunnen we er dan ons hele leven mee leven. Krijgen we geen spijt. Wat als ik mezelf niet kan vergeven ons kindje nooit een kans te hebben gegeven. We willen duidelijkheid, we willen antwoorden.
Op mijn werk op de kinderafdeling werkte een kinderarts die altijd de hartekindjes onder zijn hoede had. Ik heb hier in het verleden wel eens mee gesproken, ook over de hartafwijkingen binnen de familie en mijn angst hiervoor. Maar wij zouden niet heel veel meer risico hebben als andere echtparen. Geen enkele zwangerschap is risicoloos. Deze arts werkt intussen weer in Nijmegen. Ik vraag mijn man; “Zal ik vragen of hij mee wil naar de echo. Dan weet ik zeker dat ik uitleg krijg die ik begrijp. En kan ik later nog eens vragen stellen”. Ik ga bellen en ik krijg de betreffende kinderarts (KA) al vrij snel aan de telefoon. Natuurlijk ga ik met jullie mee, zegt hij. Het ontroerd ons dat iemand dit wil doen voor ons. Het geeft in ieder geval veel rust, dit kunnen we even loslaten tot maandag, tot het zover is.
Ik spreek ook nog even een verpleegkundige van de verloskamers, ik ken haar persoonlijk vanwege de zwangerschapsyoga lessen die ik bij haar volg. Zij kan veel vragen beantwoorden. Wat in mijn hoofd zit is dat zwangerschapsafbrekingen nog gaan als vroeger met zo’n heel vervelend infuus en veel pijn en ellende. Haar uitleg stelt me enigzins gerust. En zo praten we al mijn onzekerheden door. Maar met de keuze die we moeten maken kan niemand ons helpen, deze moeten we zelf maken.
Ook houden we ons werk op de hoogte. Mijn man heeft tot nader order alle ritten gecanceld. Ik word af en toe gebeld of bel zelf naar mijn werk. Maar van werken zal voorlopig niet veel komen. Al wil je in het begin de draad eigenlijk snel oppakken. Gewoon doorwerken, dan hoef je niet te voelen en eraan te denken. Maar helaas is er geen ontkomen aan. En al dat getrappel in mijn buik is zo mega confronterend. Wij hadden bij de oudste haptonomie gedaan tijdens de zwangerschap. Hier hadden we geleerd dat je al heel vroeg in de zwangerschap contact kan maken met je kindje. Ook dit kindje komt zo lekker tegen je hand aan liggen als je die op mijn buik legt. Heel vertederend maar o zo verdrietig. We proberen toch een heel klein beetje te genieten van de tijd die we hebben met dit kindje.
Maar wat is die onzekerheid slopend.