26-11-2002 Vannacht om drie uur kreeg onze oudste buikgriep. Flink overgeven, elk uur. Afgelopen zaterdag logeerde het jongste zoontje van mijn schoonzus bij ons en had toen ook buikgriep gekregen ’s nachts. Komt niet echt uit nu, maar ja, ziek zijn komt nooit uit. Ik voel me ook niet echt lekker, Maar ik denk dat ik een beetje ziek ben van de spanning. Maar ’s ochtends geef ik ook alles over. En onderweg naar het ziekenhuis nog een keer. De Gyn. wil de vruchtwaterpunctie niet doen nu ik ziek ben. Ik moet als ik beter ben terugbellen voor een nieuwe afspraak. We willen namelijk wel alle uislagen hebben voor ik 24 weken zwanger ben. Alleen voor die tijd is een zwangerschap afbreken mogelijk.
We maken nog een afspraak om een echo te maken in Nijmegen bij een Professor die gespecialiseerd is in het hart.
Nu maar weer terug naar huis, mijn bedje opzoeken en nog wat proberen te rusten, hoewel ik me nu weer een stuk beter voel.
We spreken met de verloskundige en met mensen om ons heen. We krijgen veel begrip maar ook onze omgeving weet niet wat ze moeten zeggen. Wat moeten we toch doen. Kiezen voor leven of dood. Hebben we een keuze. Stel dat het wel net te opereren is, heel de lijdensweg van al die operaties en dan misschien wel alsnog overlijden. Of zo beperkt zijn, is dat menswaardig. En onze oudste heeft ook recht op aandacht en een eigen leven. Kunnen we het aan. Je blijft maar malen in je hoofd. We gaan eerst alle uitslagen maar eens afwachten. We weten nog niet precies wat er aan het hartje mankeert. Of er een chromosoomafwijking is. Wat we niet verwachten, want ons kindje ziet er op het hartje na perfect uit op de echo.
