22-3-2004
Gevoelens moet je niet verdringen. Doe je dat wel, dan minacht je het gereedschap waarmee het leven de naakte mens heeft uitgerust. Dit is een tekst uit: Natasha Illum Berg – Rivieren van rode aarde.
Ze zijn weer zover weg, de jongens. Alleen ze hebben iets meegenomen van mij en daarvoor moet iets in de plaats komen. Alleen ik weet nog niet wat. Het is nog steeds een heel diep gat van leegte.
Vandaag misselijk, buikgriep. Zo voelde ik me als ik zwanger was. Veel herinneringen, moe, uitgeput. Dan gaat het een week goed en dan krijg je weer het gevoel helemaal opnieuw te moeten beginnen.
Toch is ik Gijs tastbaarder. Rijk was zo klein. Met Rijk ben ik meer mijn gevoel van vrouw zijn verloren. En vooral ben ik de toekomst verloren na het verlies van Rijk. Gijs lag echt op mijn borst. En toch zijn het alle drie onze jongens.
Onze oudste stelt ook steeds meer vragen. Vandaag was hij mijn handtas aan het leegmaken. Ziet hij een foto van Gijs. Zegt hij; “Gijs au gedaan, ziekenhuis”. Dan praat hij onverstaanbare dingen maar ik hoor wel het woord Gijs en Rijk. Ik leg maar uit dat Gijs geen au heeft gedaan. Maar dat Gijs ziek was. Onze oudste speelt weer verder. Dan denk ik, wat ging er precies in dat koppie om. Hij mag zich niet onnodig zorgen maken. Zijn hart is oké.