8-12-2002 Het is vandaag zondag en mijn man’s petekind wordt alweer 13 jaar.
Ik heb een slechte dag vandaag. Ben heel moe en ik heb keelpijn. Ik voel dat ik weinig weerstand heb. Op een slechte dag kan ik alleen maar denken, nog zo’n lange zware tijd en dan niets overhouden. Geen mooie kraamtijd maar veel verdriet en onzekerheid. Geen borstvoeding maar een uitvaart. Bij de oudste was dit allemaal geweldig. Prima zwangerschap en bevalling. Kraamtijd helemaal geweldig. Super kraamhulp, pure verwennerij. We zijn toen pas echt op de rose wolk gestapt en hier tot afgelopen 25 november niet meer vanaf gekomen.
We hebben toch maar een kerstboom gehaald. Deze ga ik deze week versieren. Mijn man wil deze week nog wel wat dagritten doen maar het is overal rustig. Morgen ga ik wat artikelen opvragen over een hypoplastisch linker hart en over het syndroom van Marfan. Ik wil er toch alles over weten ook al is er weinig hoop. Maar dan weten we in ieder geval misschien iets over erfelijkheid. Want onze wens blijft twee kindjes. Of we ooit nog durven, daar kan ik nu nog niets over zeggen.
En dan weer een zwangerschap……
